-
1 ἀλιταίνω
ἀλιταίνω, praes. act. nur VLL., med. nur Hes. O. 328; acr. I. ἀλίτησεν Orph. Arg. 642 und, VLL.; Hom. nur perf. ἀλιτήμενος u. aor. 2 ἤλιτεν, ἀλίτοντο, ἀλίτωμαι, ἀλίτηται, ἀλιτέσϑαι; irren ( ἄλη), sündigen, τινά, sich gegen Jemand versündigen; Hom. Iliad. 9, 375 ἐκ γὰρ δή μ' ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν, med. in derselben Bed., Od. 5, 108 Ἀϑηναίην ἀλίτοντο, Iliad. 19, 265 ὅ τίς σφ' ἀλίτηται ὀμόσσας, Od. 4, 378 ἀϑανάτους ἀλιτέσϑαι; Iliad. 24, 570. 586 Διὸς δ' ἀλίτωμαι (ἀλίτηται) ἐφετμάς; c. dat. Od. 4, 807 οὐ μὲν γάρ τι ϑεοῖς ἀλιτήμενός ἐστιν; – Hes. Sc. 80 μέγ' ἀϑανάτους μάκαρας, denn diese Verbesserung Dorville's ist gewiß richtig für μετά; Aesch. aor. II. act. Eum. 259 Prom. 551; μηδ' ἀλίτοιμι λόγοις Theogn. 1124; sp. D. In der eigentl. Bdtg σκολιῆς ἀλίτησεν ἀταρποῦ, er irrte ab vom Pfade, Orph. a. a. O.; vgl. Call. Dian. 255.
-
2 ἀλιταίνω
ἀλῐταίνω [pron. full] [ᾰλ], [dialect] Ep. Verb, used by A. in lyr., chiefly in [tense] aor. 2 [voice] Act. and [voice] Med.:—Aet., [tense] aor. 2Aἤλῐτον Il.9.375
, Thgn.1170, A.Eu. 269: subj.ἀλίτῃ Ps.-Phoc.208
; opt. ; part. (cj. Auratus): later [dialect] Ep. [tense] aor. 1 :—[voice] Med., ἀλιταίνεται Hes.Op. 330: [tense] aor.ἀλίτοντο, ἀλίτωμαι, ἀλίτωμαι, ἀλιτέσθαι Hom.
, v. infr.: participial form ἀλιτήμενος:— sin or offend against, c. acc. pers.,ἐκ γὰρ δή μ' ἀπάτησε καὶ ἤλιτεν Il.9.375
;ὅτις σφ' ἀλίτηται ὀμόσσας 19.265
;Αθηναίην ἀλίτοντο Od.5.108
;ἀθανάτους ἀλιτέσθαι 4.378
, cf. Hes.Sc.80, Thgn.l.c.;ἀλιταίνητ' ὀρφανὰ τέκνα Hes. Op. 330
, cf. A. Eu. 269, Ps.-Phoc.l.c.2 c.acc. rei, transgress,Διὸς δ' ἀλίτωμαι ἐφετμάς Il.24.570
; ὅρκον, σπονδάς, A.R.4.388, Opp.H.5.563.3 c. gen., stray from,ἀλίτησεν ἀταρποῦ Orph.
l.c., cf. Call.Dian. 255.4 ἀλιτήμενος as Adj., = a)litro/s, qeoi=s a). sinful in the eyes of gods, Od.4.807.Greek-English dictionary (Αγγλικά Ελληνικά-λεξικό) > ἀλιταίνω
Перевод: с греческого на все языки
со всех языков на греческий- Со всех языков на:
- Греческий
- С греческого на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий